Η πιο επιτυχημένη "Συνταγή Γάμου" ever(!)

Οτι δε φτάνει η ''αλεπού'' το δίνει ως συμβουλή επιτυχίας στις καινούργιες νύφες.

https://youtu.be/ZTQoly_5E-

Ηθελε, λέει, να γυρίσει τον κόσμο ...

Της αρέσουν λέει τα ταξίδια κι ήθελε να ταξιδεύει... !
Εεεε,  δεν ήθελε και τίποτα τρελά περίεργο.
Ότι θέλουν δισεκατομμύρια εν δυνάμει "πελάτες" αυτού του πλανήτη.

Ένας δε σοφός φίλος της, τη ρώτησε: "Γιατί θέλεις να ταξιδέψεις στον κόσμο, ξέρεις;"
"Τι είναι αυτό που ψάχνεις ή αυτό που θα ήθελες να δεις περισσότερο;"

"Θέλω να αποκτήσω ανεπανάληπτες εμπειρίες, να δω όμορφα μέρη - που δεν έχω καταφέρει να δω μέχρι σήμερα, να γνωρίσω ξεχωριστούς ανθρώπους" του απάντησε πρωτότυπα και με μεγάλη σιγουριά.

"Και που θέλεις, ακριβώς, να πας;
 Ποιό μέρος θα σου δώσει όλα όσα ζητάς;"

Σκέφτηκε λίγο κι είπε: 

"Εδώ, χρειάζομαι τα φώτα σου, φίλε - δάσκαλε. Τι μου προτείνεις; Ποιό μέρος, ξέρεις, που να είναι όντως συγκλονιστικό, που θα βρω τη γαλήνη, την ανείπωτη ομορφιά, το μυστήριο, την περιπέτεια, που θα μου ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη - από δέος - και θα έχω να τη διηγούμαι  για χρόνια πως ήταν μια υπέροχη εμπειρία;"

Μειδίασε και της απάντησε: 

"Η αλήθεια είναι πως αυτό που ζητάς είναι ένα μακρύ ταξίδι - μπορείς να το πραγματοποιήσεις  - μόνο, εάν το θέλεις πολύ. Θέλει κατάλληλη προετοιμασία και από θέμα κόστους, αυτό ποικίλλει ανάλογα με το πόσο έξυπνη και γρήγορη είσαι.
Η προσαρμοστικότητα είναι μεγάλο αsset για κάθε ταξίδι.
Εξαρτάται, από το πόσο νωρίς έχεις φροντίσει για το συγκεκριμένο booking.
Θα γνωρίσεις κι άλλους ταξιδιώτες, θα δεις και θα βρεις πολύ κόσμο, θα συναντήσεις αρκετούς, αλλά, μη νομίζεις, δεν θα έχει και τόοοοοοση πολύ θετική επίδραση αυτή η διάδραση. Πάλι, μοναχικά θα νιώθεις αν εσύ μέσα σου δεν έχεις αποφασίσει να πετάξεις τα παλιά για να χαρείς τα καινούργια  δηλ τις νέες γνώσεις, τις νέες εμπειρίες. Ο εγκέφαλος του ανθρώπου έχει επιλεκτική μνήμη. Φρόντισε να κρατήσεις τα ουσιαστικά, τα σπουδαία και να μάθεις να πετάς τα σκουπίδια του μυαλού. Αυτά που σε κάνουν να φοβάσαι να τολμήσεις, να κάνεις δυνατά όνειρα και σκέψεις.''

Συνέχισε απτόητος, με ούριο οίστρο: 

"Σήκω τώρα, περπάτησε λίγο, πήγαινε στο μπάνιο. Κοίταξε μέσα στον καθρέφτη σου βαθιά και μείνε εκεί - τουλάχιστον για 10' λεπτά. Κοίταξε εσένα μέσα από τον καθρέφτη. Μίλησε με τον εαυτό σου, σε όποια γλώσσα θέλεις.  Ακόμη και μέσα στη σιωπή. Εχει να σου πει. Μην πάρεις το βλέμμα σου από το είδωλο σου. Σκέψου τη ζωή σου. Μην αναλύεις. Δεν είναι ώρα διαλόγου. Τώρα, μιλούν οι αισθήσεις. Να τις ακούς. Έχεις χτυποκάρδι; Βλέπεις κάτι σε αυτό το πρόσωπο που δεν αναγνωρίζεις; Νιώθεις χαρά, συμπάθεια; αγάπη, πόνο, θλίψη;
Όλα, αγάπη μου, όσα νιώθεις  είναι απολύτως δικά σου.
Επ, Μη βιαστείς  να κουνηθείς. Μην κατεβάζεις το βλέμμα. Κοίταξε βαθιά στα μάτια.  

Μείνε εκεί, όπως είσαι! 

Άλλωστε, κι εσύ να φύγεις, αυτό  που έχεις μέσα σου δεν θα σε αποχωριστεί. Ειναι ένα με σένα. Μη με ρωτήσεις πάλι γιατί. Τα γιατί πολεμούν το σώμα και τη ψυχή.'' 

Γύρισα και πάλι πίσω,  με μια απορία που δεν μπορούσα να λύσω. Γιατί μου ήρθαν δάκρυα στα μάτια την ώρα που κοιτούσα στον καθρέφτη; Ενιωσα συμπόνοια και μια μικρή θλίψη. Καλά, μπορεί να ήταν και μεγάλη. Πόσα πράγματα έπρεπε να εχω αποφύγει; Αφού ᾽᾽κάτι᾽᾽ με προειδοποιούσε ότι είμαι σε άλλο μονοπάτι. Οχι το σωστό 1 αλλά το σωστό 2. Αυτό που δεν καταλήγει πουθενά. Ερημος. Αρχισαν πάλι οι ερωτήσεις που έχω μανία;

"Μήπως δεν της φέρθηκα σωστά;   Μήπως την αδίκησα; Μήπως δεν την αγάπησα όσο έπρεπε;"

Εμεινα ακίνητη στη θέση μου, τον ξανα κοίταξα με πλάγιο και κάπως χαμηλωμένο βλέμμα, κι άρχισα να μιλάω άναρθρα. Ναι. Ok my friend, μου τα έχουν πει κι άλλοι σοφοί: Ενα "μακρύ ταξίδι" ξεκινάει με λίγα, μικρά βήματα. Προς τα μέσα. Είναι εσωτερικός χορός. Θέλει γύμνια. Απαλλαγή από τα περιττά. Ούτε βαλίτσες χρειάζεσαι, ούτε να ξοδεύεις μια περιουσία, ούτε να χάνεις χρόνο για booking και τα συναφή. Και κάτι άλλο πολύ συναρπαστικό για μένα που είμαι κάπως αφηρημένη: Δε χρειάζεται ούτε ταυτότητα. Περιττή κι αυτή.

Μια (βαθιά) ανάσα δρόμος. Ο δρόμος της αυτοανακάλυψης. Επίσης, θυμίζει κάτι από γιόγκα. Θέλει την ώρα του, την ησυχία του, αυτοσυγκέντρωση, θέλει σωστές ανάσες κι είναι τεχνική που μαθαίνεται αν είσαι καλός μαθητής. 

Μετά, μπορείς να βγεις στη ζωή, ολοκαίνουργια, να της δώσεις να καταλάβει πως είσαι αποφασισμένη να διεκδικήσεις όλη την αφθονία του σύμπαντος που υπάρχει και για σένα, και για εκείνον, και γι εκείνη, για όλους. 

Κλείνοντας, επειδή έχουμε τρόπους -  ως καθώς πρέπει κυρίες, κυρίες από "σπίτι" με αγγλικά και πιάνο, ευχαριστούμε τον tour operator κι όλους τους συνεπιβάτες:  Ενοχλητικούς και μη, αδιάφορους και μη, διασκεδαστικούς και μη, αγαπημένους και μη, ξύπνιους και μη, πονηρούς και μη, αθώους και μη. Ολους γιατί  μας ώθησαν και μας άνοιξαν τις πύλες του φωτός γιατί μετέτρεψαν το ταξίδι σε μια ανεπανάληπτη και χρήσιμη εμπειρία. ( Με διακυμάνσεις - ανάλογα με την περίπτωση  ) 

Μετά, κλασσικά, αφού είπαμε ότι ήταν να πούμε - με το σοφό φίλο - γύρισε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.  

Κούρνιασα και πάλι στο αγαπημένο καβούκι μου.
Αυτό που φυλάω στην ντουλάπα μου από μικρό παιδί. Κατασκήνωση στον εαυτό μου. 

Τελικά, κατάλαβα: Αυτά που είναι να ξέρω, υπάρχουν μέσα μου κι οφείλω να τα ακούω. Να τα σέβομαι. Λίγος σεβασμός στην εσωτερική φύση μας δε βλάπτει.  Αυτά που θα ήθελα να μάθω είναι κάπου εκεί. Με  περιμένουν στωικά στην κάτω δεξιά  εσωτερική  γωνία του μυαλού μου, σφυρίζοντας κλέφτικα. Να βγουν ή να μη βγουν;  

Έπαθα mind lag. Πρέπει  να συνέρθω.
Όμορφη που είναι η ζωή με τις παραξενιές της. 

Καληνύχτα μας.
Αντε, νύσταξα, κλείσε το φως να κοιμηθούμε. Καληνύχτα! 

Χμμμ. Θέλω να έχω φως.

O ιππότης με τη σκουριασμένη πανοπλία, διασκευή Αντιγόνη Λουμἀκου

"Start up Yourself", Business and Life Workshop, 28/6/2016, #TalentLab, ManpowerGroup Greece, Athens

Πληροφορίες/ εγγραφές: http://bit.ly/1rkUUjc

#TalentLab #workshop “Start up yourself”! με την ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΛΟΥΜΑΚΟΥ, Strategic and Communication Consultant, την Τρίτη 28 Ιουνίου 2016, 4-9μμ.

Λίγες θέσεις είναι ακόμα διαθέσιμες. Δηλώστε τώρα τη συμμετοχή σας!

Πέρα βρέχει.

Ξύπνησα μια μέρα κι...έβρεχε. Ηταν Μάρτιος προχωρημένος. Δεν μου άρεσε. Η βροχή με μελαγχολεί. Μου θυμίζει τα δάκρυα. Αυτά που έχω ρίξει σε στιγμές που ένιωθα λυπημένη. Θέλω να βγει γρήγορα ήλιος. Γίνεται, παρακαλώ;

Δε ξέρω σε ποιόν απευθύνομαι. Μάλλον, σε Εκείνον. Σ Αυτόν που είναι μέσα μου και με συμβουλεύει. Με βοηθάει να σηκωθώ όταν πέφτω. Τον λές και personal coach με χαρακτηριστικά νοσηλευτή. Ισως και γιατρό.
Oμως, εμείς οι κοινοί θνητοί, οι άνθρωποι, λέμε πως ο χρόνος είναι γιατρός.
Εμένα γιατί ο χρόνος δε μου επούλωσε τις πληγές;
Επιμένω να θυμάμαι. Δε λέω να ξεχάσω.
Μήπως όχι; Τελικά, ξεχνάω; Για να θυμηθώ. Μμμμ...
Κάποιες φορές, ναι. Κάποιες όχι. Πχ συνεχίζω να μιλάω ασταμάτητα στον μπαμπά μου που δεν είναι εδώ. Εχει χρόνια που έφυγε. Του ζητάω να με συμβουλεύσει. Τώρα, ...αν μπορούσε να μου κρατάει το χέρι και να μου χαμογελάει θα ήταν ακόμη καλύτερα. Δε γίνεται, όμως. Αποφασίστηκε να ταξιδέψει σε άλλους κόσμους. Εκεί βρέχει ή έχει ήλιο; Πως είναι άραγε;

Διακτινίζομαι. Γυρνάω στον κόσμο μου και σκέφτομαι. Δεν μπορεί να βρέχει παντού. Κάπου θα έχει ήλιο. Μπορώ να πάω; Εχει φθηνό εισιτήριο; Να μπω στο google να ψάξω places with sun; Για να δω τι θα μου βγάλει. Και καλά, έπιασα το google να μη με καταλαβαίνει. Μου δίνει options για:... where is hot in February; winter sun; holiday ideas;
Κατάλαβα. Δεν υπάρχει μέρος που να μη βρέχει τώρα.
Και οι άνθρωποι, όταν βρέχει, είναι όλοι θλιμμένοι όπως εγώ;
Αν μαζευτούμε όλοι μαζί θα λέμε δυσάρεστα πράγματα;
Δεν μπορεί.
Θα ξαναψάξω. Εβαλα λάθος αναζήτηση; The place where people are happy...
Πάλι δεν με καταλαβαίνει η, κατά τα άλλα, πανέξυπνη διαδικτυακή μηχανή.
Πληκτρολογώ την αντίστοιχη αγγλική αναζήτηση στα ελληνικά και με βάζει να περιηγηθώ σε σελίδες πχ με 15 συνήθειες των χαρούμενων ανθρώπων.
Καλά. Αντε γειά!

Ξέρω που υπάρχει ήλιος. Γενικά μιλάω. Ναι. Υπάρχει ήλιος. Και θα βγει. Σε λίγο ή στη χειρότερη, σε λίγες μέρες. Είναι Μάρτης και μπήκε η άνοιξη.
Θέλει λίγο υπομονή και θα έρθει.
Δεν έστησε ποτέ κανέναν σε ραντεβού. Η φύση δε στήνει.
Μόνο εγώ και κάποιοι σαν και μένα.

Μετά, είπα στον εαυτό μου: Μη σκας, για λίγο θα βρέχει.
Αρχισε το μυαλό μου να ᾽πετάει᾽ σε άλλα θέματα.
Αποφάσισα να ασχοληθώ με τα καινούργια. Με τους ήλιους.
Και τότε κατάλαβα γιατί υπάρχει η βροχή στη ζωή μου.
Για να με επαναφέρει στην αναζήτηση των ήλιων...
Και; Θέλεις να μάθεις τι σκέφτηκα;
Πως και τι πειράζει που πέρα βρέχει;

ΠΡΟΒΑΤΟ Ή ΛΥΚΟΣ; Μήπως πρέπει να ξανα-συστηθώ;

ΕΝΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ, ΨΥΧΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ.
Γεννήθηκα πρόβατο - κατέληξα λύκος;

ΑΣ  ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ  ΓΙΑ ΠΡΟΒΑΤΑ ΚΑΙ ΛΥΚΟΥΣ.
Μπορεί ένα πρόβατο να γίνει λύκος; 

Έκανα μια περίεργη σκέψη χθες κι είπα να την καταγράψω για να δω τα μηνύματα που μου στέλνει το σύμπαν.

Αν με ρωτούσε κάποιος ποια διακεκριμένη γυναίκα θα ήθελα να ήμουν,  εύκολα θα του απαντούσα: Την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Κατά τη γνώμη μου ήταν συγκλονιστική η πρωτοβουλία της να πάει κόντρα στους νόμους της εποχής και σε ένα ολόκληρο σύστημα αξιών. Προέβαλε την αγάπη της για τον αδελφό της πάνω από τους νόμους και τις διαταγές των ανωτέρων της, τον έθαψε, όταν εκείνος, δεν υπάκουσε στις διαταγές του Κρέοντα. Ο ατίθασος, του ατίθασου, δηλαδή.

Με βάφτισαν Αντιγόνη, με ότι κουβαλάει αυτό το όνομα σαν ιστορία.
Το Αντιγόνη κατά μια άλλη -  ιατρικής προέλευσης - ερμηνεία, προέρχεται από  το αντιγόνο - το μικρόβιο που επαναστατεί και τα κάνει μπουρδέλο στον οργανισμό.

Το επίθετο μου είναι ΛουμΑΚΟΥ! Κατάληξη σε -άκου σημαίνει ότι η καταγωγή μου είναι Πελοποννησιακή, συγκεκριμένα Μανιάτικη. Το δε « άκου» είναι το ρήμα μου.
Θέλω οπωσδήποτε να με ακούν! Μήπως και να με υπ-ακούουν;

Βλέπετε η καταγωγή μου, από τον πατέρα του μπαμπά μου, είναι από το Δυρό της Μάνης και είχε - όπως όλοι οι Μανιάτες - πύργο. Καλά, μην αντιδράτε αμέσως, στο άκουσμα του πύργου. Μην αλλάζετε θέση. Δεν είπαμε ότι είχε και τον πύργο του Μπάκιγχαμ. Ηταν κάτι πολύ πιο παραδοσιακό, ένα παλιό, σχεδόν ετοιμόρροπο πέτρινο κτίσμα, ίσα - ίσα που να λέω ότι είχαμε πύργο, άρα υψηλή καταγωγή, άρα σεβασμό στους ανώτερους...

Έχω και ᾽᾽ βασιλικό ᾽᾽ ύφος, γιατί είμαι γόνος Βασίλη - το όνομα
του πατέρα μου – άρα είμαι και βασιλική; Από τον Βασιλι-ά Βασίλη δε βγαίνει μια πριγκίπισσα; Δηλαδή ...εγώ; Κλείσαμε με το τι μου έδωσε ο μπαμπάς.

Ας πάμε στη μαμά:
Δεν τα πήγαινα πολύ καλά με την μαμά μου από τα εφηβικά μου χρόνια.
Κι αυτό, όμως, εξηγείται  γιατι τη λένε Βαρβάρα.
Πόσο καλά μπορεί να τα πηγαίνει κάποιος με τους βάρβαρους; ( Άσε τον εξαιρετικό συνάδελφο - ποιητή να λέει ότι τους χρειαζόμαστε )

Στο ζώδιο, δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο από δίδυμος. Γεννήθηκα την ίδια μέρα με το Μέγα Αλέξανδρο, ενώ μένω στη Θεσσαλονίκη, που είναι το όνομα της αδερφής του! Έχω διάσημους αρχαίους γνωστούς και ένα κάρμα που είναι αδυσώπητο.

Ως δίδυμος λοιπόν με ωροσκόπο λιοντάρι κι άπειρους πλανήτες στην …παρθένο είμαι επικοινωνιακή λόγω διδύμου, ασυμβίβαστη λόγω λιονταριού και υπεραναλυτική λόγω παρθένου.

Μια φίλη μου, η Βιβή, που είναι ιδιαίτερη και αρκετά ψαγμένη – με τα δικά μου μέτρα και σταθμά - μου είπε, ότι εαν θέλω να ταιριάξω με κάποιον, το αρχικό του γράμμα θα πρέπει να "δένει" με το Α π.χ. όπως το Α, το Δ, το Λ, το Μ, το Ν το πολύ.
Μπορείτε να το καταλάβετε κι εσείς γιατί : Γιατί είναι γραμμικά και ζωγραφίζονται σαν να είναι το ένα ακόλουθο του άλλου. Ετσι, το Α με το Α, πάνε γάντι! Το Α με το Δ κάπως λιγότερο. Το Α με το Λ αρκετά καλά κτλ. Το Α όμως με το Ρ ... καθόλου. Δεν το βλέπετε κι εσείς τώρα που το λέω; Δηλαδή, αν βάλεις το Ρ πάνω στο Α, δεν υπάρχει αρμονία, ενώ αν βάλεις το Α πάνω στο Α, ‘κουμπώνουν’ τέλεια!
Καταλήγω λοιπόν στο εύκολο συμπέρασμα ότι ψάχνω το Α της ζωής μου! Είμαι σε αναζήτηση κάποιου, που το όνομά του θα αρχίζει από Α.
Σκέφθηκα λοιπόν: Εαν γνωρίσω ένα Χρήστο, θα τον βγάλω Ά-χρηστο, για να ταιριάξουμε.

Είμαι ανοιχτόχρωμη με γαλανά μάτια! Σαν το… γαλανό της θάλασσας!
Κατά μία άλλη εικασία, είμαι απόγονος της θάλασσας. Εχουμε κοντινή ή μακρινή συγγένεια.  Εχει χάσει τα χαρτιά του διαβατηρίου της. Τώρα τί μάρκα θάλασσα δε ξέρω,
γιατί στη ζωή μου, είδα πεντακάθαρες θάλασσες, κάποιες που
έμοιαζαν με βούρκο. ήρεμες, ταραγμένες, θάλασσες που δεν ήταν θάλασσες αλλά λίμνες. Αναρωτιέμαι αν είμαι γαλάζια, μπλε  ή πράσινη; Βαθιά ή ρηχή;

Προχωράω ακάθεκτη στην εξιστόρηση των χαρακτηριστικών μου. Θέλω όπωσδήποτε να καταλάβω την ιδιοσυστασία του DNA μου. Ναι, λατρεύω τη θάλασσα. Μένω απέναντι από τη θάλασσα, έχω γαλάζια μάτια, ονειρεύομαι θάλασσες και σκάφη. Νιώθω πραγματικά να ανήκω στη θάλασσα, τόσο που ένας φίλος μου με φωνάζει σμέρνα(;) κι ένας άλλος γλωσσοπλάστης…βατραχοτσιπούρα!
Θέλουν να μου πουν ότι δεν μοιάζω με γοργόνα ή δελφίνι;

Tώρα πώς ζω; Εργάζομαι ως σύμβουλος επικοινωνίας!
Αυτό έκανε ο μπαμπάς μου,  αυτό ήθελε να κάνω, κι αυτό έκανα.
Γιατί; υπάρχει αστρολογική και αστρο-φυσική εξήγηση. Πλανήτης των διδύμων είναι ο Ερμής, ο αγγελιαφόρος των Θεών στη μυθολογία που συμβολίζει την επικοινωνία. Έχει φτερά, γιατί είναι μία εδώ και μία παραπέρα. Σε άλλη πόλη, χώρα, πλανήτη, σφαίρα.
Είναι γυριστρούλης ή αλλιώς ταξιδιάρης, ομιλητικός ή πολυλογάς, σίγουρα κοινωνικός αλλά και αρκετά ανεξάρτητος.  Αυτά τα χαρακτηριστικά προσδίδει και σε όσους ανήκουν στο ζώδιο που ίδιος κυβερνά.

Τώρα καλή η ανάλυση αλλά δε θα ήταν ολοκληρωμένη αν δεν υπήρχε και η πρόβλεψη για την τύχη μου: Βάσει της αριθμολογίας και του αθροίσματος που βγάζει η ημερομηνία γεννήσεως μου, είμαι το νούμερο 11!
Α. γιατί είμαι νούμερο…
Β. γιατί μου αρέσει η ισορροπία  και η αρμονία. Τα έχω όλα διπλά, ως δίδυμος και  γι αυτό το νούμερο μου έχει δυο φορές το 1, βλέπε 11!
Γ. γιατί είμαι γυναίκα καριέρας κι ονειροπόλα – τόσο που μπερδεύω το πραγματικό με το φανταστικό!

Αναφορικά δε με τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας μου;
Είμαι περίεργη κι αρκετά spicy!
Αν ήμουν είδος μαγειρικής, θα ήμουν gourmet αρακάς.
Αυτή είμαι…Λίγο από... όλα.

Μου αρέσουν πολλά πράγματα, κάνω σχεδόν όλα όσα μου αρέσουν, ονειρεύομαι να κάνω άλλα τόσα, αλλά, δεν μένω σχεδόν πουθενά. Ζω για την αλλαγή και την εμπειρία.
Δεν καταλήγω, μόνο ρωτάω συνεχώς και επιμόνως: Γιατί αυτό; Γιατί το άλλο;

Κάτι βασικό, επίσης: Δεν είμαι πολύ συνεπής στα λόγια,
γιατί ακόμα και να θυμώσω, συγχωρώ εύκολα. Ούτε στα επαγγελματικά meetings δεν είμαι συνεπής,  γιατί είμαι  ‘αέρας’ και ο αέρας δε δίνει ραντεβού με τη φύση.  Ερχεται ξαφνικά, απροειδοποίητα.




Κλείνοντας έρχεται το θεμελιώδες ερώτημα:
Είμαι όλα τα παραπάνω σε μια συσκευασία ή κομμάτι από αυτά;

Προσευχή στο Θεό μου: Σ ευχαριστώ,  καλέ μου Θεούλη, που είσαι μέσα και δίπλα μου, συνεχίζεις να με χαϊδεύεις και δε με κλωτσάς!Έχεις καλή ψυχή.

Άντε πολλά είπες. Δεν κάνεις επιτέλους τον επίλογο;
Τώρα, ξέχασα τα πάντα.  Καταβολές, κληρονομικά χαρακτηριστικά κι όλα τα άλλα.

Αλήθεια, πείτε μου, εαν τα έγραφα όλα αυτά στο βιογραφικό μου ή τα έλεγα στην παρέα μου, θα υπήρχε κανείς που να μου μιλούσε; Ποιά είμαι πραγματικά; Αυτή που γραφω ή αυτή που φαίνομαι; Αυτή, που μου είπαν οι γονείς μου ή αυτή που μου λένε τα διάφορα σημάδια ; Τα παραπάνω είναι συμπτώσεις με νόημα ή δεν βγάζεις νόημα;

Τώρα που εκτέθηκα, ας ξαναμπώ στο καβούκι μου.
Άντε, αρκετά ρεζιλεύτηκα! Σειρά σας...

Ποιός είπε ότι η Ιθάκη δεν είναι μακριά; Την έψαχνα χρόνια...

Γεννήθηκα κι ως μωρό εννοείται δεν είχα ᾽᾽μυαλό᾽᾽. Φυσικό και λογικό.

Δεν είχα ούτε εμπειρίες. Επίσης, φυσικό και λογικό.

Όταν μου άρεσε κάτι γελούσα με όλη μου την ένταση - όταν νευρίαζα μπορεί να έφτυνα, χωρίς πρόβλημα, το φαί στο πρόσωπο της μάνας μου. Ως μωρό το λέω και το ξαναλέω. Μην μπερδευτείτε. ( Νορμάλ, μου φαινόταν τότε και νομίζω ότι έτσι συμπεριφέρονται όλα τα παιδιά. )

Μετά, μεγάλωσα κι έμαθα ᾽᾽καλούς᾽᾽ τρόπους. 
Εγινα ᾽κορίτσι για σπίτι᾽ χωρίς να μένω και πολύ στο σπίτι. Κράτησα όμως το ᾽φτύσιμο᾽ για να το ρίχνω εκεί που προσπαθούσαν να παραβιάσουν τα θέλω μου, σε αυτούς που επίμεναν μάταια να μου τα αλλάξουν. Αρα, θα μπορούσε να πει κανείς, συνέχισες να είσαι παιδί στη συμπεριφορά. Εεεε, εντάξει, ας το πει. 

Τέλος πάντων, ας επανέρθω στο θέμα μας.  Όπως γράφω και στον τίτλο, μεγαλώνοντας έψαχνα απεγνωσμένα να βρω την Ιθάκη μου. Ενώ, όταν ήμουν μικρή έψαχνα να βρω με μανία που έχω κρύψει - κυρίως, από την αδερφή μου - την αγαπημένη μου κούκλα.

Τώρα, λοιπόν, πέρασαν τα χρόνια σπούδασα, έμαθα και έπαθα και με έπιασε οίστρος αυτοκριτικής. Εντυπωσιάζομαι που συνεχίζω απτόητη. Έχω άγνοια κινδύνου. Συχνά, αναρωτιέμαι: είναι φυσικό να συμπεριφέρομαι τόσο συχνά σαν παιδί – ενώ έχω πάψει να είμαι παιδί; Μήπως έχω κάποιου είδους ...βιολογική δυσλειτουργία;  Οχι, πως είμαι γιατρός και ξέρω να απαντήσω, αλλά, νομίζω μεγάλωσα, ωρίμασα κι αυτό το παιδί  παραμένει και με τυραννάει με τις απαιτήσεις και τις συνεχείς αντιρρήσεις. Τέλος πάντων, το αφήνω αυτό στην άκρη και προχωρώ. Θα το λύσει η επιστήμη. 

Διάβαζα αρκετά από πάντα, δε λέω πως είμαι φιλόσοφος. Μια απλή  ‘’παρατηρήτρια’’ - όπως συνηθίζω να λέω - και έχω πολλά αποθηκευμένα ερωτηματικά επί παντός επιστητού: Γιατί αυτό; Γιατί εκείνο; Μπα γιατί; Τι λες; ...

Κι αυτή η Ιθάκη,  πολύ με ταλαιπωρεί. Είναι πάντα στο μυαλό μου σαν ένα νοητό κυνήγι θησαυρού στο οποίο πρέπει να τερματίσω πρώτη. Κι εγώ, που λέτε,  ομολογώ χωρίς ντροπή, στα παιχνίδια που συμμετέχω, θέλω να νικάω.  

Αυτό δε, το παιχνίδι της  Ιθάκης, δε μου κάθεται καθόλου.

Μου είχαν αναφέρει, όσο ήμουν παιδί, ότι μόνο όταν μεγαλώσω θα καταλάβω τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Επίσης, μου έδωσαν και μια άλλη σημαντική πληροφορία: δε χρειάζεται να πάω στο ίδιο, το νησί για να τη βρω.

Πως γίνεται αυτό; Ελαααα που γίνεται.

Σε μένα που αρέσουν τα ταξίδια ήταν piece of cake να κλείσω εισιτήρια, να ετοιμάσω βαλίτσες. Θεωρητικά, θα ήταν απλό: Θα πήγαινα, θα την έβλεπα, θα μου άρεσε, θα ήξερα πια να μιλήσω γι αυτήν.

Κι εκεί, το έχασα! Τι δε χρειάζεται να πάω εκεί; Και που να πάω;

Θα τη δω – λέει - με τα μάτια της καρδιάς, της συνείδησης ή του ενστίκτου.

Ρε, θα μας τρελλάνετε;

Τι είναι όλα αυτά τα κινέζικα;

Μου εξήγησαν με υπομονή: ᾽Αντιγόνη, θα περάσουν τα χρόνια, θα έχεις δικές σου εμπειρίες από τη ζωή,  θα μάθεις πρἀγματα, θα σπουδάσεις, θα ανοίξει το μυαλό σου, θα καταλάβεις αληθινά ποια είσαι. Ούτε ποια νομίζεις ότι είσαι, ούτε ποια θα ήθελες να είσαι, αλλά ποια είσαι πραγματικά. ᾽

Αυτό πρακτικά σημαίνει να βρεις το προσωπικό σου στίγμα στη ζωή, τον απόλυτα δικό σου προορισμό. Να ανοίξεις τα φτερά σου πέρα από τα προδιαγεγραμμένα όρια, να πας πιο μακριά από τις γονεικές πεποιθήσεις, να δεις που βρίσκεσαι και να διαπιστώσεις που εσύ νιώθεις απόλυτη γαλήνη, που νιώθεις σαν να είναι όλος ο κόσμος δικός σου - ενώ στην πραγματικότητα δεν θα είναι αλλά δε σε νοιάζει.

Να συνειδητοποιήσεις πως δεν έχεις επιπλέον ανάγκες για κάτι περισσότερο από το ελάχιστο ή το προφανές,  εκεί που δε χρειάζεσαι ᾽ότι υπάρχει και δεν υπάρχει ᾽ να σου χαρισθεί από το απέραντο και γεμάτο αφθονία σύμπαν. Εκεί όπου νιώθεις πλήρης. Για έναν αδιόρατο λόγο. Και πρόσεχε: Μην προσπαθείς με τη λογική να κατανοήσεις τους λόγους που επιτυγχάνεται αυτό. Είναι θέμα ανώτερης πίστης, εμπιστοσύνης. 

Παράλληλα, θα διαπιστώσεις ότι τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, δε χρειάζεται να μαλώνεις πιά με τίποτα και με κανέναν για αναίτιες και αιτιατές διεκδικήσεις. Δεν θα έχεις να αποδείξεις τίποτα, θα γνωρίζεις ότι είσαι ένα με τη ροή του αέρα, ίσως, ένα γαλάζιο σύννεφο – αφού θέλεις να είσαι αδύνατη και ωραία,  ότι μεταμορφώθηκες σε μια αμυδρή αχτίδα ήλιου, ή ότι ευτυχώς κατέληξες ένας χρυσός κόκκος άμμου μέσα στο άπειρο. Καταλαβαίνετε, βέβαια, το γιατί χρυσός;

( Μμμμ. Εκεί φαίνεται το ..πολύτιμο! )

Αυτή η αλληεπιδραστική διαδραστικότητα ( υπάρχει τέτοιος όρος άραγε; ) με τους ανθρώπους γύρω σου δε θα σε επηρεάζει με τίποτα, ούτε για καλό, ούτε για κακό. Θα έχεις τη δική σου, άγνωστη στους πολλούς, αλλά, για σένα, δυνατή προσωπική ιστορία, δε θα χρειάζεται να λογοδοτείς και να απολογείσαι πουθενά. Εκεί δεν υπάρχει Πρέπει και Καθἠκον. Δεν υπάρχει φύλο, ηλικία, χρόνος, πατρίδα, οικογένεια.

Χα, χα! Εγώ, όμως, δάσκαλοι, sorry αλλά την έκανα την κουτσουκέλα μου! 

Σας κορόιδεψα. Μου λέγατε Ιθάκη και στην πραγματικότητα ονειρευόμουν διαφορετικούς, πιο συνηθισμένους,  μα διάσημους, τουριστικούς προορισμούς : όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη.

Μετά, διαβάζοντας περισσότερα βιβλία και ειδικά βιβλία ψυχολογίας, άρχισαν να μου εξάπτουν τη φαντασία πιο ψαγμένα μέρη: όπως η Ινδία, το Θιβέτ, το Περού.

Κάπως αργότερα, όταν άρχισα να δουλεύω και να βγάζω τα δικά μου λεφτά, ενδιαφερόμουν  για τα κοσμικά και πιο πολυτελή, παγκόσμια θέρετρα όπως οι: Μαλδίβες, τα νησιά Μπόρα-Μπόρα, τα Φίτζι για να καταλήξω να βλέπω τον εαυτό μου, σήμερα, ακούστε προσεκτικά, να ζει ξέρετε που; Στα Βελανίδια Λακωνίας, παρακαλώ( τι δεν τα ξέρετε; ) στην Καλλιθέα της Αργαλαστής Πηλίου,( μη μου πείτε δεν έχετε πάει )  ή σε κάτι caves στο Εμπορείο στη Σαντορίνη.

Σας πειράζει;

Αυτό λέγεται πρόοδος Και για σας; Αυτό είναι Η αναμενόμενη εξέλιξη στα μονοπάτια της ζωής ενός ανθρώπου;  Ή λέγεται στα απλά ελληνικά ... διαφυγή από την καθημερινότητα; Μια καθημερινότητα που είναι σκληρή και τείνει να γίνει ακόμα σκληρότερη.

Τελικά, έβγαλα το δικό μου, αλάνθαστο συμπέρασμα: η Ιθάκη είναι σίγουρα κάτι ελληνικό.  Είναι νησί ή μοιάζει με νησί. Είναι μέρος δημιουργίας, μάλλον, μοναχικό. Δεν έχει περιττές ανέσεις έχεις όμως απέραντη γαλήνη. Εκεί ψαρεύεις από μέσα σου αλήθειες που δεν γνώριζες, κι ίσως, δεν ήθελες να ακούσεις. Κοιμάσαι όμως στα μαλακά. Υπάρχει ησυχία και κανείς δεν ασχολείται μαζί σου. Δεν σου ασκείται κριτική.  Δε σου φέρνει κανείς αντίρρηση. Δε θέλεις πολλά για να ζήσεις. Δεν έχεις ποιόν άλλο να αγαπήσεις, παρά μονάχα τον εαυτό σου. Τα βρίσκεις μαζί του γιατί ειναι και η αποκλειστική παρέα σου. Από εχθροί και φίλοι γίνεσαι ένα με τον εαυτό σου. Κάνεις αυτό που πιστεύεις, δε μιλάς, δεν αισθάνεσαι, δεν ακούς.

Οταν τη βρεις  την Ιθάκη σου ακτινοβολεί ακόμα και το πρόσωπο σου: Τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου αλλάζουν, μαλακώνουν, γλυκαίνουν: έχεις στο στόμα ένα διαρκές χαμόγελο σαν της Τζοκόντα, το θριαμβευτικό ύφος ενός μεγάλου  εφευρέτη, έχεις αυτιά κλειστά και μια θωριά που ακτινοβολεί σιγουριά και συνάμα πραότητα.

Δε σε πειράζει να ζεις εδώ ή εκεί. Ανακαλύπτεις την τσιγγάνα μέσα σου. Είσαι έτοιμη για όλα χωρίς καμιά προετοιμασία. Δεν υπάρχει φόβος, αγωνία. Δεν τίθεται θέμα ασφαλείας, επιβίωσης, προστασίας.

Εκεί θα πάω.

Σε αυτή την άγνωστη γνωστή Ιθάκη.

Μου αρέσουν τα ταξίδια.

Αντε, καλό μου ταξίδι.

ΥΓ Εεεε συγνώμη δάσκαλε, τι λες; Γιατί να γυρίσω πίσω στα θρανία; Δεν κατάλαβα τίποτα από το μάθημα;...OMG!