Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Η ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ Ο ...ΑΓΕΡΩΧΟΣ ΒΡΑΧΟΣ


''Ακροβατώ σε ένα σχοινί που είναι έτοιμο να σπάσει…'' λέει το τραγούδι, λέω κι εγώ.

Συνεχώς ζω με ένα γιατί ψάχνοντας να βρω τις λύσεις στο αίνιγμα της ζωής.
Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Γιατί... εκείνο;
Σιγά μην καταλήξω σε σωστό συμπέρασμα! Να ήταν τόσο απλό!

Τώρα, όμως, είμαι διακοπές, έχω καλή συντροφιά, νιώθω ήρεμη κι ανοιχτή να δω τα λάθη μου, να με συγχωρήσω, να προχωρήσω. Ας κάνω - λέω στον εαυτό μου - έναν απολογισμό.
Εδώ στην ησυχία, στην απόλυτη γαλήνη. Αρχίζω να μιλάω με τον εαυτό μου.

Στην κρίσιμη φάση της ζωής μου, ήμουν και πάλι μπερδεμένη - προέκυπταν τα προβλήματα το ένα πίσω από το άλλο - δεν ήξερα τί να κάνω; Ποιά στάση να κρατήσω;

Μιας γυναίκας ‘ψύχραιμης’ που τα έχει όλα κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της; 
> Ενός αγανακτισμένου κοριτσιού που δεν είναι κορίτσι πιά, αλλά, συνεχίζει να κλαίει γοερά ψάχνοντας ακόμα τον άγγελο - μπαμπά της; 
> Ή στο τέλος, του γονιού που στα δύσκολα οπλίζεται με ότι άμυνες έχει στη φαρέτρα του και με κυρίαρχο όπλο την απεριόριστη αγάπη προς το παιδί του, να ορμήσω στη μάχη;

Τί να κρατήσω; Τί να αφήσω;

"Σιγά, μην είναι όλα τόσο τακτοποιημένα μέσα σου και μπορείς σε κάθε περίπτωση να ανοίγεις το σωστό ντουλαπάκι!" Απάντησε το καραγκιοζάκι μέσα μου.
"Όταν η πραγματική ζωή παίζει παιχνίδια δεν έχεις τη δύναμη και τη ψυχραιμία έμπειρου παίκτη καζίνο, τι δεν καταλαβαίνεις; " συνέχιζε να με τσιγκλάει.
"Ακόμα κι οι καλύτεροι από αυτούς, τα χάνουν όταν αφορά στα παιχνίδια της δικής τους ζωής, πααρσὐρονται από τον αυθορμητισμό τους και κάνουν λάθη!" ολοκλήρωσε και άρχισε να με προβληματίζει...



Στη δική μου περίπτωση βγαίνει στο φως το αγανακτισμένο παιδί.
Ποιός ενήλικας και ποιός γονιός;
Αυτό υπερέχει. Αυτό νικάει. Αυτό αντιδράει. Αυτό πρωταγωνιστεί. Τις περισσότερες φορές είναι ακραίο, παρορμητικό, τα κάνει σαλάτα. Γι αυτό λατρεύει τη μαγειρική.

Ελα, όμως, που όλα αλλάζουν. Θέλουμε, δε θέλουμε.
Καλύτερα να συμμορφωθούμε λοιπόν από νωρίς. Το έκανα. Έμαθα ότι η ζωή είναι ένα ποτάμι που κυλάει από μόνο του, κι ότι και να γίνει, τίποτα δε γυρνάει πίσω.
Τώρα, ξέρω πως δεν μπορεί κανείς να σταματήσει τη ροή του ποταμού.

Και μια και μιλάμε για νερό (!), διαπιστώνω για πολλοστή φορά ότι αγαπώ και νιώθω  θάλασσα. Νομίζω ότι της μοιάζω. Είμαι ευμετάβλητη, κάπως μυστήρια, ιδιόρρυθμη.
Συχνά, λέω πως έχω ψυχολογία θάλασσας. Να ήμουν άραγε σαρδέλα ή κοκοβιός;

Εδώ. Που εδώ; Α ναι, δε σας είπα. Δίπλα στη θάλασσα, σε μια απομακρυσμένη έρημη ακτή ενός μικρού κόλπου, σε ένα Κυκλαδίτικο νησί,  σ αυτή την ησυχία, παρέα με το δικό μου εσωτερικό καραγκιοζάκι ήρθε η στιγμή να αποφασίσω: Θα πάω με το ρεύμα ή θα φέρνω συνεχώς αντίρρηση και αντίσταση σε ότι μου συμβαίνει; Θα συμφιλιωθώ με καταστάσεις και ανθρώπους - γύρω μου; Θα σταματήσω να πολεμάω ότι  δεν πολεμιέται; Θα κάνω ειρήνη με μένα; Θα συνθηκολογήσω; Θα μάθω να λέω λιγότερα και να κάνω περισσότερα; Θα δεχθώ ότι μπορεί και να χάσω, αλλά, ... so what;

Τότε το μάτι μου έπεσε σ ένα απόκρημνο βράχο απέναντι μου. Το χτυπούσε με μανία η θάλασσα. Γιατί με κοιτάει; Μου μιλάει; Είμαστε σοβαροί; Γίνεται; Αλλάζω στάση. Παίρνω θέση συζήτησης. Δικεκδικητικής. Εσύ βράχος, εγώ τοίχος.  ´Ελα, να παραβγούμε.
Για να σε ακούσω, παρακαλώ. Και ξεκινάει ένας διαφορετικός διάλογος από αυτούς που έχω συνηθίσει.

Πόσα δεν μου είπε αμίλητος! Τί πέρασε; Πώς άντεξε; Ξεκίνησε ταπεινά '' Αντιγόνη, η δική μου ιστορία είναι η ιστορία ενός κοινού βράχου, τίποτα πιο ιδιαίτερο.  Μου συνέβη ότι συνήθως συμβαίνει σ ένα βράχο κι έκανα κι εγώ το καθήκον μου.'' "Δηλαδή;'' τον ρωτάω.

''Τη βλέπεις τη θάλασσα; Κάνουμε καλή παρέα. Ουσιαστικά ήμουν από πάντα ερωτευμένος μαζί της. Αλλά μου φέρεται όπως πάνε τα κέφια της: Αλλοτε είναι ήρεμη, άλλοτε καβγατζού και φουρτουνιασμένη και όταν δεν ελέγχεται, ξεσπάει πάνω μου, φταίω δε φταίω. Κάνω ότι  μπορώ για να της δείξω ότι είμαι δίπλα της πιστός φρουρός, πως δεν είναι μόνη, δε χρειάζεται να φοβάται᾽᾽

Τους παρατηρὠ και τους δύο: Από τη μία ο βράχος, από την άλλη η θάλασσα. Μια φουρτουνιασμένη θάλασσα  εννιά  μποφόρ να σκάει στο βράχο. Λυπήθηκα γιατί  αυτή η μάχη τὠρα μου φαίνεται  άνιση. Ο ένας φαίνεται ψύχραιμότατος , η άλλη απελπισμένη. Ο ένας είναι  ακίνητος, εκείνη λυσσομανάει. Ο ένας είναι αγέρωχος, η άλλη χλωμή και απελπισμένη. Έτσι τουλάχιστον έμοιαζε. Ετσι θα ήταν μέχρι το τέλος;

Αναρωτήθηκα : Ποιός από τους δύο θα κερδίσει σε αυτή τη μάχη; Ποιός θα έχει τις περισσότερες απώλειες; Ο βράχος ή η θάλασσα; Θα μετανιώσει κάποιος από τους δύο;  Θα υποχωρήσει το αρσενικό  ή το θηλυκό; Θα ζητήσουν συγνωμη; Ποιός θα κάνει την αρχή;
Εεεε, σγουρα δεν είναι η πρώτη φορά που προσπαθούν να συντρίψυν ο ένας τον άλλον.

Εστιάζω στη θάλασσα. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Η θάλασσα μου θύμισε κάτι. Εμένα. Ετσι που χτυπιόταν άρρυθμα στα πλευρά του βράχου, δεν σκεφτόταν αν θα ματώσει από τα χτυπήματα,  κοίταζε αγανακτισμένη προς το Θεό – σημάδι πως δεν την καταλάβαινε κανείς - πηγαινοερχόταν εκνευρισμένα, κοιτάζε συχνά πυκνά με την άκρη του ματιού της υποτιμητικά τον απέναντι της, και συνάμα προκλητικά, ώσπου κυριολεκτικά χλόμιασε, άρχισε να βγάζει καπνούς. Ήταν κάτωχρη από μια μάχη που φαίνεται πως έχανε.Έβγαζε άναρθρες κραυγές απόγνωσης αλλά συνέχιζε τον αγώνα με φωνή που άλλοτε έβγαινε ξεψυχισμένη, σιγανή, πονεμένη άλλοτε θυμωμένη, έως και παραπονιάρικη. Με κοιτούσε στα μάτια.
Τη λυπόμουν. Είναι γενναία, σκέφτηκα.

Δεν σταμάτησε όμως, ούτε δευτερόλεπτο να κινείται , να μιλάει, να αντιδράει, να πολεμάει… Τελικά, τί είδους σοφία έχει; Με τόσα που κάνει...εκτίθεται!
Από τη μία, θέλει να κατακτήσει το βράχο που βρίσκεται στο δρόμο της, από την άλλη, τον αντιμάχεται, θέλει να κερδίσει. Δεν του κάνει το χατίρι να τον αφήσει ήσυχο, να ηρεμήσει.

Αυτός ακίνητος, σταθερός, αντιστέκεται σθεναρά. Πώς γίνεται να είναι τόσο απρόσιτος, αδιάφορος, μπροστά στη συγκλονιστική ομορφιά της; Πώς τα καταφέρνει; Μένει εκεί ανέκφραστος, πειθαρχημένος με μια καθώς πρέπει συμπεριφορά που καθορίζει όλους τους βράχους! Δεν πτοείται ούτε από τα κύματα, ούτε από τον αέρα, ούτε από τα μεγάλα πλοία… είναι τόσο ατάραχος που απορείς! Αλλά γι αυτό δεν λέγεται ...βράχος;
Καλά, δεν βλέπει τον ήλιο, το φεγγάρι που αλλάζει σχήματα και χρώματα μήπως μαλακώσει λίγο; Δεν βλέπει τη θάλασσα που τον φλερτάρει άσεμνα και προκλητικά; Δεν βλέπει τα κύματα που του φιλούν τα πόδια; Πως μπορεί; Τι είναι αυτό που σκέφτεται και αντιδρά τόσο cool; Δε συγκινείται;

Επανέρχομαι πίσω...Κάτι μου κάνει κλικ και ξαφνικά γεννιέται το ερώτημα: Τι μπορώ να μάθω εγώ από μια τέτοιου είδους συμπεριφορά; Να πάρω κανένα μάθημα.

Σε λίγο, μου έρχεται μια δεύτερη σκέψη… οι γεωλόγοι μετράνε την ηλικία των βράχων από διάφορες ενδείξεις, διαβρώσεις, προσχώσεις στο βυθό, χρώμα, σχήμα, μέγεθος … Την ηλικία της θάλασσας πως την μετρούν; Αυτή φαίνεται πάντα ίδια! Δεν έχει πληγές; Δεν υπάρχουν γι αυτήν επιπτώσεις από τις μάχες που έχασε; Δεν χρειάζεται καμιά επιδιόρθωση; Ούτε προστασία;

Ξέρω για τους βράχους ότι γίνονται πέτρες, βότσαλα και τελικά μετά από χιλιάδες χρόνια και μεγάλες ταλαιπωρίες γίνονται κουκίδες άμμου για να τις πατάμε…
Η απόλυτη ταπείνωση και αυτοτιμωρία!
Οι βράχοι πληγώνονται. Κανείς δεν το ξέρει εκείνη τη χρονική στιγμή που το παθαίνουν.
Τραυματισμένη ή έστω πληγωμένη θάλασσα έχει δει ποτέ κανείς; Μάλλον όχι. Η θάλασσα και να χτυπηθεί σκληρά, αυτοθεραπεύεται. Άλλος είναι αυτός που χτυπιέται σαν χταπόδι, άλλος είναι που δείχνει πειθαρχία και εσωτερική γαλήνη και άλλος τελικά είναι αυτός που πληγώνεται στη πραγματικότητα.

Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, αγαπητή μου, είπα μέσα μου. Δεν πρέπει να λυπάσαι τη θάλασσα και να φοβάσαι τον βράχο. Μάλλον, το αντίθετο.

Αυτός είναι ο θαυμαστός κόσμος των δύο... φύλων; Αυτός είναι ο θαυμαστός κόσμος της φύσης; Της ανθρώπινης προσωπικότητας; Κάποιοι αντέχουν πολύ κι ας μη φαίνονται από την αρχή, κάποιοι έχουν εμφανείς πληγές και κάποιοι όχι, κάποιοι απλά ξέρουν να επιβιώνουν και στις χειρότερες συνθήκες, κάποιοι είναι γεννημένοι να αντέχουν και να μη γογγύζουν. Μιλούν εκκωφαντικά μέσα από τη σιωπή τους. Με τη στάση τους. Όχι όμως εγώ...Είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως.

Αυτά μου θύμισε η Μύκονος ένα δειλινό που έβλεπα τον ήλιο να κρύβεται πίσω από το συννεφιασμένο ουρανό και τα κύματα να χτυπούν τον βράχο απέναντι μου. Σ αυτή την περιοχή με τις πέτρες και τους βράχους δεν έχει καθόλου κόσμο.

Είδα το νησί με άλλα μάτια. Μου άρεσε περισσότερο. Ένιωσα την ενέργεια του βαθιά στο πετσί μου και συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ έντονο. Τα έχει όλα στο φουλ, αλλά και απόλυτη απομόνωση, εαν θέλεις.

Το νησί φιλοξενεί κόσμο από παντού. Είναι όμως δίπλα στην αρχαία και γι αυτό ίσως έρημη Δήλο, - ποιος θέλει τους γέρους άλλωστε; - αλλά και δίπλα στη θεοσεβούμενη Τήνο. Έτσι έχει προστασία. Η Μύκονος, όπως δεν την είχα δει ποτέ. Ορκίζομαι δεν θα σε κατηγορήσω ξανά ποτέ ότι είσαι ένα νησί ''δήθεν''.  Σε μένα ,μίλησες σε μια άλλη γλώσσα.

Σ 'άκουσα' και κατάλαβα πως κάνεις τη διαφορά. Μπορείς να είσαι παραδοσιακή, αλλά, και διεθνής. Τα δίνεις όλα. Ζητάς τα πάντα. Τα παίρνεις όλα. Δεν χαρίζεσαι...
Μένεις στο φως. Έχεις "αέρα"! Ξέρεις να προκαλείς. Μαζεύεις τα βλέμματα του κόσμου. Τα βάζεις με γη, ουρανό και θάλασσα. Έχεις τον άνεμο μέσα σου.  Τι και ποιός να σου αντισταθεί; Κατάφερες να είσαι η κοσμοπολίτισσα μάνα του βράχου και της θάλασσας. Άλλοι σε θαυμάζουν για όσα έχεις κάνει κι άλλοι σε επικρίνουν. Εσύ συνεχίζεις να είσαι ο εαυτός σου, να προκαλείς να ζεις έντονα!

Για μένα η Μύκονος σηματοδοτεί συμπεριφορές και δυνατότητα αλλαγής… έχει στρέψει τα μάτια όλων επάνω της και εκείνη γυρνάει επιδεικτικά ταινία αμερικανικών προδιαγραφών. Θυμίζει το Hollywood στην Ελλάδα!
Αν μας τρομάζει τέτοια ακρότητα και πάθος ας ψαχτούμε, ο καθένας μέσα του…

Δεν υπάρχουν σχόλια: