Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ … ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΠΛΑΚΑ!

Ήμασταν μια παρέα συγγραφέων, κάπου κουλτουριάρικα και ψιλοκουβεντιάζαμε…

Κάποια από την παρέα, η Σοφία νομίζω, έκανε μια σκέψη και την πέταξε στον αέρα : « …Ποιός μπορεί να γράψει μια δυνατή ιστορία για φαντάσματα ; » και τότε μας έβαλε όλους στη πρίζα - για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς - εκτός από μένα και τον Πάνο.


Κάπως έτσι συντονίστηκε μια σκεπτικιστική ομάδα ανδρών και γυναικών, των επονομαζόμενων ‘συγγραφέων στο αβγό’ και μπήκε στη διαδικασία του καλώς εννοούμενου διαγωνισμού συγγραφικής.

Άλλος Έβγαλε τα σεξουαλικά του απωθημένα, άλλος την κρυμμένη συναισθηματική πλευρά του, άλλος την αγάπη του για την ιστορία και τις γυναίκες, κάποια άλλη μας μίλησε για τις φοβίες της, ενώ η δέσποινα, έγραψε ένα σύγχρονο παραμύθι με ηρωίδα μια ‘ηλεκτρονική σταχτοπούτα κομάντος ’ και μας έπεισε ότι όταν το σύμπαν θέλει να γίνει κάτι, ναι, συνωμοτεί και γίνεται!


Κάποιος άλλος από τους αγαπημένους μου φίλους - συγγραφείς προέβαλε το σαρκαστικό του ταμπεραμέντο, η Μαρία ‘μίλησε’ για το γενεαλογικό της δένδρο, ενώ - η Αγγελική - έγραψε ένα παιδικό παραμύθι – αρνείται άραγε να μεγαλώσει και δεν το ξέρει ή ο κόσμος του παραμυθιού της είναι και ο κόσμος του ονείρου της;

Γράφτηκαν διάφορα κείμενα με φόντο τον …κλασικό μπάτλερ, τα τρένα, τους πύργους, τη Γαλλία του 18 αιώνα, αλλά κι άλλα λιγότερα κλασικά μέρη, ενώ η αμαξοστοιχία έφτασε μέχρι το Διακοφτό! … κι όλα αυτά κρατούσαν δυνατό το ενδιαφέρον των ακροατών και των αναγνωστών και νιώθαμε όλοι πολύπλευρα φαντάσματα να μας περικυκλώνουν, έτσι για να είμαστε μέσα στο κλίμα του θέματος!


Πολλοί οι άνθρωποι, πολλές οι σκέψεις και τα συναισθήματα, διαφορετικά τα βιώματα. Όμορφες ιστορίες ψυχής. Μια αλήθεια με χίλιες εικόνες, πολύχρωμες σκηνές και αν έμπαινε μουσική…alternative ήχους.

Κάθε ιστορία από αυτές είχε έναν άλλο άξονα, αλλά μία κεντρική ιδέα. Ο άξονας του καθένα μας διαφορετικός, για μένα όμως στο βάθος φώναζε, στα κείμενα όλων, η αναζήτηση της αγάπης, η ύψιστη κατάσταση ή ανάγκη για να μην πάψουμε να ελπίζουμε. Σε κάποιες περιπτώσεις, όταν γράφουμε, ίσως, να νιώθουμε ‘μικροί θεοί’ αφού μπορούμε να μπαίνουμε στα παπούτσια των άλλων, να αναλύουμε προσωπικότητες και καταστάσεις .

Κάθε φορά που η ανθρώπινη ψυχή αποπειράται να εκφραστεί μπορεί κανείς να δει σ αυτό που περιγράφεται ακόμα κι ως φανταστικό, τον πραγματικό του εαυτό, το ασυνείδητο που γίνεται κατανοητό με τη συνείδηση της ζωής των άλλων.

Κάπως έτσι άρχισε για μας ένα παιχνίδι με την τέχνη…


Ξεκινήσαμε λοιπόν να γράφουμε, να ζωγραφίζουμε νοερά τον καμβά ανθρώπων που γνωρίσαμε, που θα θέλαμε να ξέρουμε, που θα θέλαμε να ήμασταν.

Να ‘παίζουμε’ παιχνίδια φαντασίας με τους άλλους για τους άλλους, μέχρι που στο τέλος κάναμε στροφή 360 μοιρών γύρω από τον εαυτό μας!

Το ‘ξεμπρόστιασμα’ αρχικά φαινόταν να το κάνουμε για κάποιου είδους ‘βραβείο’- έπαινο - διάκριση, αλλά τελικά τα εύσημα τα πήραμε γιατί καταφέραμε να επικοινωνήσουμε βαθιά μέσα μας, με την ψυχή μας. Η ψυχή μας είναι στα γραπτά μας.

Ήταν πολύ ενδιαφέρον για μένα να ακούω τις ιστορίες διαφόρων ηρώων μεταμφιεσμένων και να αποκαλύπτονται ολοφάνερα μπροστά μου ιδιαιτερότητες των ανθρώπων που γνωρίζω δύο χρόνια τώρα και δεν τις είχα καταλάβει…

Βυθό μεγάλο έχει η ανθρώπινη ψυχή και απίστευτη ομορφιά, μόνο που χρειάζεται να ξεπεράσεις τα τετριμμένα μέτρα αξιολόγησης - σύγκρισης για να δεις βαθύτερα…

Σας ευχαριστώ γι αυτό το ταξίδι στις ψυχές σας, φίλοι καρδιάς.

……………………………………………………………………………………………………

Εγώ, αντιρρησίας ολκής δεν δέχθηκα να μπω σε αυτό το κομμάτι της σύγκρισης. Από φόβο μήπως είμαι η τελευταία στην αξιολόγηση; Από εγωισμό που δεν υλοποιήθηκε μια δική μου ιδέα; Από έλλειψη πειθαρχίας σε κάτι που αυτή τη στιγμή δεν είναι δικό μου πρόβλημα; Από τεμπελιά; Από έλλειψη χρόνου ή όλα μαζί;

Το ξανασκέφτηκα όμως και είπα πως η ιστορία του δικού μου φαντάσματος είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ίσως τελικά δεν είναι ιστορία για φάντασμα αλλά για ‘άγγελο ’ή για ‘αγγέλους’… Αλλά που να το πω ότι η ζωή μου είναι γεμάτη αγγέλους; Γιατί να το πω; Ποιος θα με πιστέψει; Και αν με πάρουν για τρελή;

Σε μια κρίση συνείδησης ότι εγώ θα λέω πάντα την δική μου αλήθεια και δεν θα ντρέπομαι να είμαι ο εαυτός μου, αποφάσισα να εκτεθώ.

Με τόλμη και όποιος θέλει να με παρεξηγήσει, ας το κάνει ελεύθερα… Και ξεκινώ:

Πάντα κάτι γίνεται στη ζωή μου και το δικό μου φάντασμα δεν με σκιάζει αλλά με καθοδηγεί. Τι φάντασμα είναι αυτό που αντί να με κάνει να νιώθω δέος, εγώ το λατρεύω; Ακούστε γιατί:


Περιστατικό 1:
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΒΡΕ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑΚΙ ΜΟΥ;
(Θεσσαλονίκη , Δεκέμβριος 1994)

Κοιμόμουν – ήταν ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα – βρισκόμουν σε κατάστασης ύπνου ή βαθιάς ύπνωσης και αγωνιούσα στον ύπνο μου να βρω λύση σ ένα οικογενειακό μου θέμα: ο άντρας μου - ένα φιλότιμο, καλό παιδί είχε χαρίσει το αυτοκίνητο του στον αδερφό του μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα! Και δεν ήμασταν μία εκ των γνωστών οικογενειών Λάτση, Λαιμού ή κάτι σχετικό, για να μην αγωνιώ…

Μόλις είχαμε παντρευτεί. Χρωστούσαμε σε όποιον μιλάει αγγλικά - κατά παράφραση της φράσης που μιλάει για ελληνικά – Τα αγγλικά δεν είναι παγκόσμια γλώσσα; Και συνεχίζω…

Εκείνος, δηλαδή ο άντρας μου μέσα σε χρόνο td χάριζε ένα αυτοκίνητο χωρίς καν να με ρωτήσει! Τι άκουσε δεν λέγεται! Πως το έκανε αυτό;

‘’Που δεν σκέφτεσαι, που θυσιάζεις τον κόπο σου, που δεν θα σου το αναγνωρίσουν αυτό που κάνεις, που είσαι τέτοιος, αλλιώτικος ‘’ και άλλα παρόμοια ενθαρρυντικά και κολακευτικά του έλεγα…

Έρχεται λοιπόν το φαντασματάκι, μου ρίχνει μια ροχάλα και μου λέει: ‘’ Καλά δεν ντρέπεσαι που μπαίνεις μέσα στα αδέρφια; ‘’ ‘’Ποιά νομίζεις πως είσαι;’’

‘’Χωρίζουν αδέρφια;’’

‘’ Έτσι σε μεγάλωσαν εσένα;’’ και κολλάω.

Ποιός είναι αυτός που θέλει να μου κάνει τον δάσκαλο; Ζήτησα εγώ τη γνώμη κανενός και δεν το θυμάμαι; αναρωτιέται το καραγκιοζάκι μέσα μου αλλά σταδιακά γίνομαι λιγότερο σίγουρη για τη κρίση μου, προσπαθώντας όμως να μην το δείξω.

Τελικά με βάζει στα σύγκαλα μου. Σταματάω τις γκρίνιες και καταπίνω κάθε αντίδραση. Έστω προσωρινά.
Βρε τι σου κάνει ένα φάντασμα; !!!


Περιστατικό 2:
Αυτοί που έμειναν χάθηκαν και αυτοί που έφυγαν έμειναν…
(Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 1995)


Η Ειρήνη, η πολυαγαπημένη μου φίλη και συμμαθήτρια, παντρεμένη με τον Γιάννη , μικρό εστιάτορα – από οικογενειακή παράδοση και όχι από προσωπική βούληση - επρόκειτο να ταξιδέψει για Αλεξανδρούπολη. Θα ταξίδευε με τα πεθερικά της για να δει τον άντρα της που έπρεπε για λίγο καιρό να βρίσκεται εκεί για δουλειές. Με παρακάλεσε να πάω μαζί της για να είμαστε παρέα και να δούμε τη πόλη – που έλεγε ότι είναι ιδιαίτερη – να την συνοδεύσω στο ταξίδι. Άλλωστε κάναμε πολύ συχνά ταξίδια μαζί και περνούσαμε πάντα σούπερ. Όλο γελούσαμε!

Το μυαλό μου έψαχνε να βρει τις βαλίτσες στο άκουσμα του νέου φευγιού. Μόνο με την λέξη εκδρομή σκεφτόμουν βόλτες, ξάπλες, χαβαλέ, κους κους, έξοδο, ούζα, παρέες και ξεσηκωνόμουν.

Η γυναίκα αράχνη, πεταλούδα ή όπως αλλιώς θες, με χαρακτηρίζεις. Τι σύνδρομο κι αυτό!

Άρχισα με το μυαλό μου να ετοιμάζω τα ρούχα μου, τις δουλειές μου, να κλείνω ξενοδοχεία, εισιτήρια – σκεφτόμουν όμως να πάω με το τρένο - δεν θα χωρούσαμε εμείς και τα πράγματα για ένα τέτοιο ταξίδι.

Η Ειρήνη φώναζε ‘’ Δεν μπορείς να έρθεις μόνη σου, δεν σε αφήνω, εγώ σε κάλεσα, εγώ πρέπει να σε πάω… Έλα θα οδηγήσει ο πεθερός μου, μην προβληματίζεσαι, χωράς, μέσο υπάρχει ’’.

Της είπα οκ και έκανε σχέδια. Θα πάμε εδώ, θα πάμε εκεί, θα πάμε παραπέρα… Πάρε ρούχα, πάρε κάτι ζεστό, πάρε παντόφλες, θα έχουμε γέλιο, θα μας βγάλει ο Γιάννης, θα γνωρίσουμε κόσμο.

Προετοιμάζω τα πάντα και πέφτω να κοιμηθώ. Έχω επίσκεψη το βράδυ από το φαντασματάκι μου. ‘’ Μην πας ’’ μου λέει. ‘’ Το τρένο θα πέσει σε γκρεμό και αν πας με αυτοκίνητο, αν είναι κόκκινο θα βαφτεί με αίμα! ’’…

Ξυπνάω έντρομη και καταϊδρωμένη. Το πρωί είναι η αναχώρηση. Στις επτά περίπου. Τι κάνω; Αψηφώ τη προειδοποίηση ή πάω και δεν βαριέσαι;

Αποφασίζω να μην πάω γιατί μου έρχονται στο μυαλό και κάποια παλιά άσχημα όνειρα που έβλεπα να πέφτω σε γκρεμό με ένα αυτοκίνητο στο δρόμο προς Αλεξανδρούπολη!

Εκείνοι φεύγουν. Η Ειρήνη και τα πεθερικά της.

Την στεναχώρησα που δεν πήγα μαζί της.

Πήγαν και δεν γύρισαν ποτέ πίσω… 17 χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη σκοτώνονται. Στον δρόμο της επιστροφής.

Μόλις πριν λίγες ώρες είχα μιλήσει με την Ειρήνη και με καλούσε να πάω στο σπίτι της, να φάμε και να μου πει τα νέα της! Μου είπε συγκεκριμένα: ‘’ Έλα αγαπημένη μου, σε παρακαλώ μην φας, έλα να φάμε παρεούλα, να σου πω όλα όσα έγιναν. Έχασες που δεν ήρθες. Δεν ξέρεις τι ωραία περάσαμε!...’’


Ναι Ειρήνη, …έχασα. Σε έχασα!

Γιατί δεν σε κράτησα; Γιατί δεν επέμεινα; Πως έφυγες έτσι άδικα;



Περιστατικό 3:
Η εκδίκηση που δεν ήταν εκδίκηση …
(Θεσσαλονίκη , Αύγουστος 1995)


Βρίσκομαι στη Σκιάθο νωρίς τα ξημερώματα. Λίγες ώρες πριν έχω μαλώσει με τον αγαπημένο μου και στα νεύρα μου επάνω μαζεύω ρούχα και αποφασίζω να την κάνω για άγνωστα μέρη – τελικά όχι και τόσο άγνωστα – αφού επέλεξα την Σκιάθο.

Είχα μιλήσει από βραδύς με την κολλητή μου και μου είπε ότι ετοιμάζεται για φευγιό στο νησί με τον άντρα της , τον κολλητό του και την μαμά του! Αφού την ενημέρωσα για τα καθέκαστα και τον καβγά, μου λέει: ‘’ Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας;’’ ‘’ Τι να περιμένεις να σε καταλάβει έλα να περάσουμε ωραία και θα δεις αν μετά τον σκέφτεσαι με τον ίδιο τρόπο…’’ Σκέφτηκα: σαν να έχει δίκιο, δεν του κάνω ένα χουνέρι να καταλάβει ότι δεν είμαι του χεριού του; και σαλπάρω ήδη νοερά για το καταπράσινο νησί με την υπέροχη θάλασσα… Πνέει ούριος άνεμος και ο ήλιος είναι ψηλά μαζί με το ηθικό μου. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σκέφτομαι: δεν θα με βρει δίπλα του, θα λείπουν τα πράγματα μου κι εγώ, θα εξαφανισθώ για τουλάχιστον δέκα μέρες, δεν θα ξέρει που είμαι, με ποιόν είμαι, αν στεναχωριέμαι , αν περνάω καλά, θα με χάσει και επιτέλους θα καταλάβει την αξία μου!

Γυναικείο μυαλό… τι τα θες;

Το δικό μου κέφι – λόγω της εκδίκησης – είναι στα ουράνια , το δικό του όχι και τόσο αφού ήδη με το που ξυπνάει μαθαίνω με ψάχνει παντού… Χαίρομαι ακόμα περισσότερο. Αχ αγόρι μου, που έμπλεξες δεν ξέρεις! Τώρα όμως θα μάθεις για τα καλά…

Πατάω το πόδι μου στη Σκιάθο νωρίς το πρωί . Είμαστε μια χαρούμενη ατμόσφαιρα: Η φίλη μου σχεδόν νιόπαντρη και ευτυχισμένη, ο άντρας της μια χαρά στον κόσμο του, ο φίλος του ο Χρήστος – play τύπος - συνοδεύει τη play - χαρτοπαίκτρια μαμά του !

Ήταν σχεδόν μαθηματικά βέβαιο ότι ο τύπος θα μου την έπεφτε, η όλη ατμόσφαιρα συνέβαλε σ αυτό: καλοκαίρι, ταξίδι πολυήμερο σε νησί, ποτά, διασκέδαση, μπάνιο, θάλασσα, μαγιό, αστέρια… Συνηγορούσε σε όλα αυτά η δική μου απογοήτευση για τον έρωτα, τους άντρες, την έλλειψη αλήθειας στις ερωτικές σχέσεις, ο θυμός, η διάθεση εκδίκησης που αντί να ησυχάσει γινόταν βουνό και με έπνιγε…

Το αποτέλεσμα γνωστό… Το φλερτ έδινε και έπαιρνε, μάλιστα με δόσεις μεγάλες και λόγια, λόγια, λόγια, λόγια. Ώσπου ένα βράδυ μετά από πολύ ποτό, χορό και ξενύχτι με γυρνάει στο δωμάτιο μου με διαθέσεις όλο φωτιά… Τον αφήνω να με φιλήσει και νιώθω να ξεχνώ τη σχέση, την αγάπη μου για τον σύντροφο μου, τα όνειρα για το μέλλον μας και όλα τα σχετικά αλλά προσπαθώ να το σταματήσω… κάτι η ζάλη, κάτι οι ενοχές, κάτι η αδυναμία να ανταπεξέλθω στα παραπέρα… Μένει σύξυλος και φουντωμένος…

Πάω να κοιμηθώ και έρχεται το φαντασματάκι μου και με παραπονεμένο ύφος με ρωτάει: ‘’ Τώρα τι κατάλαβες με αυτό που έκανες;’’ ‘’ Κέρδισες κάτι;’’ ‘’ Αφού δεν θα το μάθει ποτέ γιατί τον εκδικείσαι; ‘’ Πως θα δεις αύριο τον Χρήστο στα μάτια και θα του πεις ότι δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά κι όλα αυτά ήταν ένα παιχνίδι για σένα; Για να επιβεβαιωθείς και μόνο;’’ Κρίμα, μου λέει και φεύγει…

Βλέπω από το φάντασμα μόνο το στόμα, τα χείλη, ενώ ταυτόχρονα ακούω και βλέπω περιστέρια να μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο και η πόρτα να ανοιγοκλείνει… Αυτά τα χείλη κάπου τα ξέρω, είναι της φίλης μου της Ειρήνης.

Μόλις σαράντισε… από τη μέρα που έφυγε από κοντά μας για πάντα. Είμαι και στο ίδιο δωμάτιο που πέρσι έκανε διακοπές με τον Γιάννη – το διαπιστώνω αργότερα - φαίνεται να ζει κι εκείνη με τις αναμνήσεις!

Κλαίω γοερά. Δεν μου βγήκε η εκδίκηση. Πονάω που δεν είμαι με αυτόν που θέλω να έχω κοντά μου. Πονάω που δεν είμαι με τον άνθρωπο μου αλλά με έναν άλλο, που δεν με αγαπάει και δεν τον αγαπώ. Πονάω που η φίλη μου είναι κοντά μου, ενώ εγώ όχι…

Ταράζομαι και η σκέψη πως ότι αγαπώ χάνεται δεν είναι και η καλύτερη που θα μπορούσα να κάνω. Έχω δυνατό ρίγος… Τελικά, γίνομαι ράκος.



Τώρα το φάντασμα έκανε τη δουλειά του υπέρ μου ή κατά μου; Με ‘ξύπνησε’ ή με αφόπλισε;

Γιατί όλοι όσοι βρέθηκαν στον ουρανό μου κάνουν πλάκα, έρχονται στον ύπνο μου και με ταράζουν; Καλά είμαι με τον εαυτό μου! Τι τα θέλω τα πολλά λόγια και τις πολλές κρίσεις; Γιατί για να επικοινωνήσω καλύτερα με μένα χρειάζομαι διαμεσολάβηση τρίτων; Και μάλιστα αύλων;

Για να με μπερδεύουν;…
Η ερώτηση είναι σχεδόν ρητορική; Πέστε μου, σας παρακαλώ, εμένα ποιός μου κάνει πλάκα;

Τα πάω καλά με κάποιους ανθρώπους – όχι με όλους - αλλά με όλα τα φαντάσματα, περιέργως, τα πάω σούπερ!

Δεν ξέρω γιατί. Επειδή τα προσέχω πριν με προσέξουν, επειδή τους δίνω πραγματική σημασία, επειδή για μένα λειτουργούν σαν τη φωνή της συν-είδησης μέσα μου και αγωνιώ για την επόμενη είδηση που θα μου δώσουν…

Τα παραπάνω δεν είναι τρία μεμονωμένα περιστατικά, αλλά, κάποια από τα πολλά περιστατικά που μου έχουν συμβεί και που με κάποιο τρόπο με άλλαξαν, με έβαλαν στη θέση μου.


Η βαθιά φωνή που με μάλωνε, το γνωστό στόμα, η Ειρήνη, όλοι πεθαμένοι, αλλά άνθρωποι αγαπημένοι μου. Έρχονται στον ύπνο μου και μου μιλούν.

Για άλλους, ίσως να λέγονται φαντάσματα αλλά για μένα είναι αυτοί που τόσο πολλοί αγάπησα… Αλλά τους έχασα. Δεν έφυγαν όμως από τη ζωή μου. Υπάρχουν . Με προστατεύουν. Ζουν μέσα μου. Μάλλον είναι οι άγγελοι μου. Σε κάποιες περιπτώσεις και οι δάσκαλοι μου.

Κάποτε με τρόμαζαν , με θύμωναν, με εκνεύριζαν. Τώρα ξέρω. Έχω γερή προστασία και δεν πιστεύω στα φανταστικά φαντάσματα! Πιστεύω ότι τα φαντάσματα είναι στο μυαλό του καθενός και τους δίνουμε την μορφή που εμείς θέλουμε. Τα δικά μου φαντάσματα δεν τα βλέπω ή τα αισθάνομαι, μου μιλούν και με μαλώνουν! Είναι αληθινοί άνθρωποι… που έζησαν και συνεχίζουν να ζουν για πάντα μέσα μου.

Σας ευχαριστώ πολύ αγγελάκια μου που έρχεστε, με βρίσκετε και με ξυπνάτε από τον λήθαργο. Θέλω να ξέρω κάτι όμως : Έχετε αρχηγό ή έστω έναν συντονιστή γιατί πολύ οργανωμένο μου φαίνεται το … ‘έγκλημα’; Και αν ναι ποιός είναι πίσω από όλα αυτά;

Εεε εσύ, αρχηγέ, με τη ‘παρεούλα’ σου τα έχετε κάνει πλακάκια. Έχετε γίνει όλοι ένα κόμμα! Πως είπαμε ότι σε λένε;

… Μπαμπά;
Ναι, μάλλον εσύ είσαι αυτός που είσαι το κεντρικό πρόσωπο της ζωής μου… Είσαι η αιτία που δεν θα πιστεύω στα φαντάσματα.

Πιστεύω στις ψυχές που είναι γύρω μου και μεταμφιέζονται άλλοτε τη ζωή του αγαπημένου μου λουλουδιού, που το ποτίζω κι εκείνο με ευχαριστεί με τη σειρά του δίνοντας μου το άνθος του και μεγαλώνει, μεγαλώνει και κάνει πάλι τον κύκλο του!

Παίρνουν πολλές και διαφορετικές μορφές αυτές οι γνωστές ψυχές και με μπερδεύουν, σίγουρα έχουν ζωντανά συναισθήματα για μένα και εγώ γι αυτές.

Πως λέγεται αυτό στην ανατολική φιλοσοφία; Κάρμα; Μετεμψύχωση;…


Γι αυτό, γεια σας φαντασματάκια μου! Στο καλό! Είστε και θα παραμείνετε έξω από τα πιστεύω μου, γιατί για ότι καλό ή κακό μου συμβαίνει η μόνη αιτία είμαι εγώ. Είναι το μυαλό μου, οι ενδόμυχοι φόβοι μου ή οι απόκρυφοι πόθοι μου.

Έτσι καταφέρνω να ζω!

Τώρα, κλείστε παρακαλώ το φως να κοιμηθώ, να ονειρευθώ. Κρυώνω μπρρρρ…

Δεν υπάρχουν σχόλια: