Ποιός είπε ότι η Ιθάκη δεν είναι μακριά; Την έψαχνα χρόνια...

Γεννήθηκα κι ως μωρό εννοείται δεν είχα ᾽᾽μυαλό᾽᾽. Φυσικό και λογικό.

Δεν είχα ούτε εμπειρίες. Επίσης, φυσικό και λογικό.

Όταν μου άρεσε κάτι γελούσα με όλη μου την ένταση - όταν νευρίαζα μπορεί να έφτυνα, χωρίς πρόβλημα, το φαί στο πρόσωπο της μάνας μου. Ως μωρό το λέω και το ξαναλέω. Μην μπερδευτείτε. ( Νορμάλ, μου φαινόταν τότε και νομίζω ότι έτσι συμπεριφέρονται όλα τα παιδιά. )

Μετά, μεγάλωσα κι έμαθα ᾽᾽καλούς᾽᾽ τρόπους. 
Εγινα ᾽κορίτσι για σπίτι᾽ χωρίς να μένω και πολύ στο σπίτι. Κράτησα όμως το ᾽φτύσιμο᾽ για να το ρίχνω εκεί που προσπαθούσαν να παραβιάσουν τα θέλω μου, σε αυτούς που επίμεναν μάταια να μου τα αλλάξουν. Αρα, θα μπορούσε να πει κανείς, συνέχισες να είσαι παιδί στη συμπεριφορά. Εεεε, εντάξει, ας το πει. 

Τέλος πάντων, ας επανέρθω στο θέμα μας.  Όπως γράφω και στον τίτλο, μεγαλώνοντας έψαχνα απεγνωσμένα να βρω την Ιθάκη μου. Ενώ, όταν ήμουν μικρή έψαχνα να βρω με μανία που έχω κρύψει - κυρίως, από την αδερφή μου - την αγαπημένη μου κούκλα.

Τώρα, λοιπόν, πέρασαν τα χρόνια σπούδασα, έμαθα και έπαθα και με έπιασε οίστρος αυτοκριτικής. Εντυπωσιάζομαι που συνεχίζω απτόητη. Έχω άγνοια κινδύνου. Συχνά, αναρωτιέμαι: είναι φυσικό να συμπεριφέρομαι τόσο συχνά σαν παιδί – ενώ έχω πάψει να είμαι παιδί; Μήπως έχω κάποιου είδους ...βιολογική δυσλειτουργία;  Οχι, πως είμαι γιατρός και ξέρω να απαντήσω, αλλά, νομίζω μεγάλωσα, ωρίμασα κι αυτό το παιδί  παραμένει και με τυραννάει με τις απαιτήσεις και τις συνεχείς αντιρρήσεις. Τέλος πάντων, το αφήνω αυτό στην άκρη και προχωρώ. Θα το λύσει η επιστήμη. 

Διάβαζα αρκετά από πάντα, δε λέω πως είμαι φιλόσοφος. Μια απλή  ‘’παρατηρήτρια’’ - όπως συνηθίζω να λέω - και έχω πολλά αποθηκευμένα ερωτηματικά επί παντός επιστητού: Γιατί αυτό; Γιατί εκείνο; Μπα γιατί; Τι λες; ...

Κι αυτή η Ιθάκη,  πολύ με ταλαιπωρεί. Είναι πάντα στο μυαλό μου σαν ένα νοητό κυνήγι θησαυρού στο οποίο πρέπει να τερματίσω πρώτη. Κι εγώ, που λέτε,  ομολογώ χωρίς ντροπή, στα παιχνίδια που συμμετέχω, θέλω να νικάω.  

Αυτό δε, το παιχνίδι της  Ιθάκης, δε μου κάθεται καθόλου.

Μου είχαν αναφέρει, όσο ήμουν παιδί, ότι μόνο όταν μεγαλώσω θα καταλάβω τι ακριβώς σημαίνει αυτό. Επίσης, μου έδωσαν και μια άλλη σημαντική πληροφορία: δε χρειάζεται να πάω στο ίδιο, το νησί για να τη βρω.

Πως γίνεται αυτό; Ελαααα που γίνεται.

Σε μένα που αρέσουν τα ταξίδια ήταν piece of cake να κλείσω εισιτήρια, να ετοιμάσω βαλίτσες. Θεωρητικά, θα ήταν απλό: Θα πήγαινα, θα την έβλεπα, θα μου άρεσε, θα ήξερα πια να μιλήσω γι αυτήν.

Κι εκεί, το έχασα! Τι δε χρειάζεται να πάω εκεί; Και που να πάω;

Θα τη δω – λέει - με τα μάτια της καρδιάς, της συνείδησης ή του ενστίκτου.

Ρε, θα μας τρελλάνετε;

Τι είναι όλα αυτά τα κινέζικα;

Μου εξήγησαν με υπομονή: ᾽Αντιγόνη, θα περάσουν τα χρόνια, θα έχεις δικές σου εμπειρίες από τη ζωή,  θα μάθεις πρἀγματα, θα σπουδάσεις, θα ανοίξει το μυαλό σου, θα καταλάβεις αληθινά ποια είσαι. Ούτε ποια νομίζεις ότι είσαι, ούτε ποια θα ήθελες να είσαι, αλλά ποια είσαι πραγματικά. ᾽

Αυτό πρακτικά σημαίνει να βρεις το προσωπικό σου στίγμα στη ζωή, τον απόλυτα δικό σου προορισμό. Να ανοίξεις τα φτερά σου πέρα από τα προδιαγεγραμμένα όρια, να πας πιο μακριά από τις γονεικές πεποιθήσεις, να δεις που βρίσκεσαι και να διαπιστώσεις που εσύ νιώθεις απόλυτη γαλήνη, που νιώθεις σαν να είναι όλος ο κόσμος δικός σου - ενώ στην πραγματικότητα δεν θα είναι αλλά δε σε νοιάζει.

Να συνειδητοποιήσεις πως δεν έχεις επιπλέον ανάγκες για κάτι περισσότερο από το ελάχιστο ή το προφανές,  εκεί που δε χρειάζεσαι ᾽ότι υπάρχει και δεν υπάρχει ᾽ να σου χαρισθεί από το απέραντο και γεμάτο αφθονία σύμπαν. Εκεί όπου νιώθεις πλήρης. Για έναν αδιόρατο λόγο. Και πρόσεχε: Μην προσπαθείς με τη λογική να κατανοήσεις τους λόγους που επιτυγχάνεται αυτό. Είναι θέμα ανώτερης πίστης, εμπιστοσύνης. 

Παράλληλα, θα διαπιστώσεις ότι τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, δε χρειάζεται να μαλώνεις πιά με τίποτα και με κανέναν για αναίτιες και αιτιατές διεκδικήσεις. Δεν θα έχεις να αποδείξεις τίποτα, θα γνωρίζεις ότι είσαι ένα με τη ροή του αέρα, ίσως, ένα γαλάζιο σύννεφο – αφού θέλεις να είσαι αδύνατη και ωραία,  ότι μεταμορφώθηκες σε μια αμυδρή αχτίδα ήλιου, ή ότι ευτυχώς κατέληξες ένας χρυσός κόκκος άμμου μέσα στο άπειρο. Καταλαβαίνετε, βέβαια, το γιατί χρυσός;

( Μμμμ. Εκεί φαίνεται το ..πολύτιμο! )

Αυτή η αλληεπιδραστική διαδραστικότητα ( υπάρχει τέτοιος όρος άραγε; ) με τους ανθρώπους γύρω σου δε θα σε επηρεάζει με τίποτα, ούτε για καλό, ούτε για κακό. Θα έχεις τη δική σου, άγνωστη στους πολλούς, αλλά, για σένα, δυνατή προσωπική ιστορία, δε θα χρειάζεται να λογοδοτείς και να απολογείσαι πουθενά. Εκεί δεν υπάρχει Πρέπει και Καθἠκον. Δεν υπάρχει φύλο, ηλικία, χρόνος, πατρίδα, οικογένεια.

Χα, χα! Εγώ, όμως, δάσκαλοι, sorry αλλά την έκανα την κουτσουκέλα μου! 

Σας κορόιδεψα. Μου λέγατε Ιθάκη και στην πραγματικότητα ονειρευόμουν διαφορετικούς, πιο συνηθισμένους,  μα διάσημους, τουριστικούς προορισμούς : όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη.

Μετά, διαβάζοντας περισσότερα βιβλία και ειδικά βιβλία ψυχολογίας, άρχισαν να μου εξάπτουν τη φαντασία πιο ψαγμένα μέρη: όπως η Ινδία, το Θιβέτ, το Περού.

Κάπως αργότερα, όταν άρχισα να δουλεύω και να βγάζω τα δικά μου λεφτά, ενδιαφερόμουν  για τα κοσμικά και πιο πολυτελή, παγκόσμια θέρετρα όπως οι: Μαλδίβες, τα νησιά Μπόρα-Μπόρα, τα Φίτζι για να καταλήξω να βλέπω τον εαυτό μου, σήμερα, ακούστε προσεκτικά, να ζει ξέρετε που; Στα Βελανίδια Λακωνίας, παρακαλώ( τι δεν τα ξέρετε; ) στην Καλλιθέα της Αργαλαστής Πηλίου,( μη μου πείτε δεν έχετε πάει )  ή σε κάτι caves στο Εμπορείο στη Σαντορίνη.

Σας πειράζει;

Αυτό λέγεται πρόοδος Και για σας; Αυτό είναι Η αναμενόμενη εξέλιξη στα μονοπάτια της ζωής ενός ανθρώπου;  Ή λέγεται στα απλά ελληνικά ... διαφυγή από την καθημερινότητα; Μια καθημερινότητα που είναι σκληρή και τείνει να γίνει ακόμα σκληρότερη.

Τελικά, έβγαλα το δικό μου, αλάνθαστο συμπέρασμα: η Ιθάκη είναι σίγουρα κάτι ελληνικό.  Είναι νησί ή μοιάζει με νησί. Είναι μέρος δημιουργίας, μάλλον, μοναχικό. Δεν έχει περιττές ανέσεις έχεις όμως απέραντη γαλήνη. Εκεί ψαρεύεις από μέσα σου αλήθειες που δεν γνώριζες, κι ίσως, δεν ήθελες να ακούσεις. Κοιμάσαι όμως στα μαλακά. Υπάρχει ησυχία και κανείς δεν ασχολείται μαζί σου. Δεν σου ασκείται κριτική.  Δε σου φέρνει κανείς αντίρρηση. Δε θέλεις πολλά για να ζήσεις. Δεν έχεις ποιόν άλλο να αγαπήσεις, παρά μονάχα τον εαυτό σου. Τα βρίσκεις μαζί του γιατί ειναι και η αποκλειστική παρέα σου. Από εχθροί και φίλοι γίνεσαι ένα με τον εαυτό σου. Κάνεις αυτό που πιστεύεις, δε μιλάς, δεν αισθάνεσαι, δεν ακούς.

Οταν τη βρεις  την Ιθάκη σου ακτινοβολεί ακόμα και το πρόσωπο σου: Τα χαρακτηριστικά του προσώπου σου αλλάζουν, μαλακώνουν, γλυκαίνουν: έχεις στο στόμα ένα διαρκές χαμόγελο σαν της Τζοκόντα, το θριαμβευτικό ύφος ενός μεγάλου  εφευρέτη, έχεις αυτιά κλειστά και μια θωριά που ακτινοβολεί σιγουριά και συνάμα πραότητα.

Δε σε πειράζει να ζεις εδώ ή εκεί. Ανακαλύπτεις την τσιγγάνα μέσα σου. Είσαι έτοιμη για όλα χωρίς καμιά προετοιμασία. Δεν υπάρχει φόβος, αγωνία. Δεν τίθεται θέμα ασφαλείας, επιβίωσης, προστασίας.

Εκεί θα πάω.

Σε αυτή την άγνωστη γνωστή Ιθάκη.

Μου αρέσουν τα ταξίδια.

Αντε, καλό μου ταξίδι.

ΥΓ Εεεε συγνώμη δάσκαλε, τι λες; Γιατί να γυρίσω πίσω στα θρανία; Δεν κατάλαβα τίποτα από το μάθημα;...OMG!